Deel 7: Als je je paspoort kwijt raakt ben je nog niet Indijarig ("Please take a seat")

Hehe, en dan zit je weer lekker met je voeten omhoog voor de kachel aan de gemaalweg je laatste update te schrijven. Of het nog echt nodig is weet ik niet, maar om het verhaal in mijn blog en in mijn hoofd af te ronden leek het me toch nog wel gepast om de afgelopen toch behoorlijk enerverende weken nog even op te schrijven.

De laatste keer dat ik een update schreef was ik 7171.24 km verderop in Darjeeling. Om een uitgebreid verslag te gaan schrijven van alles wat er daarna nog gebeurd is wordt me een te lang verhaal dus zal ik alleen een paar hoofdpuntjes aanstippen. In mijn laatste bericht schreef ik dat Eva en ik de volgende ochtend de zon zouden gaan zien opkomen boven de Himalaya. Gezien het de volgende ochtend erg bewolkt was en ons bed om 4 uur 's ochtends nog erg lekker warm was hebben we uiteindelijk besloten om dit niet te doen (wij maken altijd de beste beslissingen om 4 uur 's ochtends!). Toen wij de volgende dag tijdens onze wandeling richting de uitkijkplaats (Tiger hill) liepen waren wij erg blij met deze beslissing, Tiger hill zelf was compleet gehuld in mist en wolken, oftewel er was niks te zien geweest vanochtend. De volgende (en onze laatste) ochtend in Darjeeling hadden we wel geluk. Toen we opstonden konden we vanaf het dak van ons hotel uitkijken over de complete Himalaya met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt de Kanchandzonga. Die middag zijn we vanaf Darjeeling afgedaald naar Siliguri waar ons een onaangename verrassing te wachten stond. De trein die we zouden nemen naar Patna had 34 uur vertraging, gezien de trein nog geen 20 uur onderweg was hebben wij ons ernstig zitten afvragen hoe dit in godsnaam mogelijk was. Maar ach, dan maar last-minute een andere nachttrein boeken. Die avond stond mij nog een tweede onaangename verrassing te wachten, voedselvergiftiging. Na het eten begon ik mij gaandeweg steeds slechter te voelen, het hoogtepunt van deze ellende was 5 minuten voordat wij in onze sleepertrein stapten toen ik op het station fijntjes al mijn avond eten in de prullenbak heb gedeponeerd. Gelukkig heb ik blijkbaar gevoel voor timing want nu ik geen eten meer in mijn maag had voelde ik me stukken beter en kon ik mooi in de trein gaan liggen slapen (soort van). Zo spontaan als het begonnen was was het eigenlijk ook al weer over, ik voelde me de twee volgende dagen niet geweldig maar kon wel voorzichtig het een en ander eten en had behalve een milde maagpijn geen klachten (en dus gelukkig een redelijk milde voedselvergiftiging). Later hebben we van een paar Australische toeristen vernomen dat India verreweg het minst fijne land is om een voedselvergifting op te lopen. Blijkbaar heb je in de meeste omliggende landen enkel last van diarree/maagpijn of misselijkheid, India lijkt het enige land te zijn waar deze drie vrolijk gecombineerd worden tijdens je voedselvergifting. Interessante materie!

Zowel in Patna als Allahabad zijn we maar één dag geweest en daar heb ik verder niet heel veel over te vertellen. Patna was zelfs voor Indiase begrippen enorm druk, chaotisch en luid. Allahabad is één van de meest heilige steden van het Hindoeïsme, hier hebben we wat tekenen gezien van een gigantische Hindoeïstische bijeenkomst op de plek waar de twee heilige rivieren (Ganges en Yamuna) elkaar kruisen. Na Allahabad kwamen we in Agra. Agra is een toeristisch hoogetpunt van India. Hier vind je namelijk niet alleen de Taj Mahal, maar ook nog talloze andere toeristentrekkers (Red fort, Fatehpur Sikri, Itimad ud daulah etc.) wat ervoor zorgt dat er ook bijzonder veel mensen zijn die je hulp, een rickshaw of eten aanbieden (tegen een prijsje uiteraard). Twee dagen lang zijn wij als brave toeristjes al deze sights afgelopen en hebben we ons prima vermaakt. De derde dag zouden we 's ochtends om 7 uur doorreizen naar Jaipur, echter bleek dat onze trein vertraging had en uiteindelijk zijn we pas 's avonds om 7 uur vertrokken om pas diep in de nacht aan te komen. Jaipur is één van de mooiste/leukste steden die ik India heb gezien. De mensen lijken wat minder te staren, het verkeer lijkt wat minder te toeteren, de handelaren lijken je wat minder af te zetten en de sfeer was voor ons gewoon wat ontspanender. Net buiten Jaipur zijn we wezen kijken in het Amber fort, een soort van koninkrijk (inclusief muur) dat uiteindelijk verlaten is ivm de droogte die er heerste. De Jantar Mantar bestaat uit een aantal bouwwerken die gebruikt kunnen worden om (onder andere) nauwkeurig de tijd te bepalen. Daarnaast kan je in Jaipur ontzettend goed shoppen. Het centrum van Jaipur bestaat uit één grote bazaar waar je overal sarees, kashmir, kleding, juwelen etc kan kopen. Ik heb me uiteindelijk laten verleiden om een klein trommeltje te kopen toen de verkoper na bijna 500 m achter ons aan lopen van 900 naar 300 rupees was gedaald. Na 2 dagen in Jaipur waren we eigenlijk nog niet klaar met de stad maar de tickets waren al geboekt dus zijn we doorgegaan naar Lucknow. Lucknow is wat minder toeristisch wat ervoor zorgde dat wij wat meer selfies met de inwoners mochten maken. De eerste paar keer is dit leuk maar als je na een tijdje zelf niet meer toe komt aan om je heen wordt dit toch vervelend. In Lucknow bleven we maar een dag want diezelfde avond gingen we alweer door naar het eindpunt van de reis, Varanasi. Varanasi is ook één van de heiligste steden in het Hindoeïsme. Binnen het Hindoeïsme heerst het geloof dat je ontsnapt aan reïncarnatie als je overlijd in Varanasi. Varanasi wordt dus door ontzettend veel Hindoes bezocht en er worden hier ook ontzettend veel mensen gecremeerd (bij één crematieplaats waar we zijn geweest werden meer dan 250 mensen per dag gecremeerd). De stad Varanasi is gebouwd op de westkust van de Ganges en de hele kustlijn is volgebouwd met ghats. Ghats zijn een soort badplaatsen, een stenen trap loopt hier het water in en er is dus de mogelijkheid om te baden in het heilige Gangeswater. Het hele schouwspel van crematies en baden is erg indrukwekkend om mee te maken. Net buiten Varanasi ligt het dorpje Sarnath. Sarnath is een heilige Boeddhistische plaats. Dit is namelijk de plaats waar Boeddha voor het eerst zijn wijsheid overbracht aan zijn 5 eerste discipelen. Vandaar dat er vanuit de hele Boeddhistische gemeenschap mensen zijn gekomen om hier tempels te bouwen. Er is in Sarnath onder andere een Chinese, Japanese, Taiwanese, Tibetaanse en Burmese boeddhistische tempel, behalve deze tempels is er praktisch niks in dit dorpje. 

De dag na ons uitstapje naar Sarnath (25 Januari) zouden we terugvliegen naar Nederland, helaas ging dit niet helelmaal zoals gepland. 's Avond namen wij een autorickshaw terug naar Sarnath. Het leek erop dat de chauffeur van onze rickshaw voor het eerst een rickshaw bestuurde want hij kon er geen bal van. Dit leidde tot enige hilariteit van zijn kant wat dan weer leidde tot hilariteit van onze kant wat leidde tot een lange melige hobbelige schokkerige terugrit. Nog nalachend van dit ritje stapten wij uit de autorickshaw, 5 minuutjes later kwamen we helaas achter een domme fout: we hadden onze rugtas in de autorickshaw laten liggen. Als alleen onze brillen en Eva's mobiel in deze tas hadden gezeten was dit opzich al vervelend genoeg geweest, maar om het allemaal nog wat erger te maken zaten in deze tas ook onzer beiden paspoorten. Toen we hier achter kwamen sloeg de paniek toe en begon een lange moeizame nacht. Het eerste wat we gedaan hebben is teruggaan naar Sarnath omdat er daar mensen waren die de chauffeer van onze rickshaw leken te kennen. Aangekomen in Sarnath bleken deze mannen er inderdaad nog te zijn, ze kenden de chauffeur echter alleen van gezicht dus daar konden we niks mee. Toen we ons verhaal deden verzamelden binnen de korste keren zo'n 10-15 Indiers zich om ons heen die allemaal beloofden ons te helpen en de politie belden. Nou waren al deze mannen hartstikke aardig en echt goed bezig, maar op dit moment waren Eva en ik niet echt in het juiste humeur om dingen te horen als "Please take a seat","We'll take care of this","The police will be here in a couple of minutes" en "Do you want some tea?" (Indiërs beschouwen het zowat als een persoonlijke belediging als ze westerlingen zien staan). Na een paar Indische minuten (ongeveer een uur) was de politie ter plaatse om ons te vertellen dat we naar het politiebureau moesten komen en zijn we naar het politiebureau gegaan (met z'n tweeen achterop de motor). Hier mochten we opnieuw ons verhaal doen waarna we nog een keer ons verhaal mochten doen waarna we moesten gaan zitten waarna we nog een keer ons verhaal mochten doen aan de inmiddels aangekomen tolk waarna we nog een keer ons verhaal mochten doen aan de inmiddels aangekomen chef van het politiebureau. Oftewel, een goed frustrerende twee uur verder waren we niet veel verder. Inmiddels hadden we op een papiertje beschreven wat er gebeurd was waarna de politie er een stempel op had gedrukt, toen hadden ze geconcludeerd dat we beter naar het politiebureau in Chetganj (in de buurt van de plaats waar we de rickshaw uitgestapt waren) in Varanasi konden gaan. Dit betekende dat we konden wachten op een rickshaw die ons weer naar Varanasi zou brengen ("Please take some tea!"). Toen we rond een uur of 12 in Varnasi aankwamen bleek dat niemand een idee had waar we het over hadden, oftewel we mochten ons verhaal nog een keer uitleggen aan een stel politiemannen die geen Engels spraken. Een uur of twee later ging de politie dan toch actie ondernemen en mochten wij terug naar ons hotel. De politie ging een aantal rickshawchauffeurs in de buurt ondervragen en beloofde ons dat we de volgende ochtend om 10 uur onze tas bij het bureaur konden komen ophalen ("Are you sure you don't want some tea?!"). Niet compleet overtuigd hobbelden wij terug naar het hotel om de volgende ochtend rond 10:30 weer op de stoep te staan bij de politie. Toen we hier navraag deden naar onze tas bleek dat niemand een idee had waar we het over hadden, het hele feestje begon weer opnieuw ("Please take a seat"). Dit was het moment waarop we besloten dat we onze tas niet terug gingen krijgen en dat we ons beter konden focussen op nieuwe paspoorten. Na wat contact met de Nederlandse ambassade in Delhi en onze vliegmaatschappij kwamen we tot de conclusie dat we een FIR (First Information Report) van de politie nodig hadden. Met behulp van een FIR en onze kopies van onze paspoorten zouden we misschien onze vlucht naar Delhi kunnen maken zodat we naar de ambassade konden gaan. Een FIR bleek nogal ingewikkeld te zijn, dat kon toch zeker 4 à 5 uur gaan duren. Gezien onze vlucht over zo'n 3 uur vertrok (en het was nog een uur rijden naar het vliegveld) hebben we de politie proberen aan te zetten tot wat haast ("No tea?!"). Uiteindelijk leek dit enigszins te werken en ongeveer anderhalf uur later waren we op weg naar het vliegveld met een FIR (waarin zowel onze namen als paspoortnummers verkeerd opgeschreven stonden, maar ach, je kan niet alles hebben). Toen we een half uur voor onze vlucht vertrok aankwamen op het vliegveld kon het eigenlijk niemand wat schelen wat er met onze paspoorten gebeurd was als we maar maakten dat we gingen boarden, en we werden zowat door de douane heen geduwd. Om dit feestje compleet te maken bleek ook nog eens dat Eva en ik niet dezelfde vlucht waren (er waren twee verschillende vliegmaatschappijen die op exact hetzelfde moment van Varanasi naar Delhi vlogen). Oftewel, enige paniek, maar we waren inmiddels wel in Delhi aangekomen. 

's Avonds laat hebben we snel een hotel in Delhi opgezocht zodat we de volgende ochtend vroeg naar de ambassade konden. Dit ging helaas niet door want de volgende dag was het republic day wat betekende dat alles (ambassade's, restaurants, musea, winkels, bussen, metro's) in India dicht was. Gecombineerd met ons humeur (we hadden net onze vlucht naar Nederland gemist) en regen leverde dit geen geweldige eerste dag in Delhi op. De volgende dag gingen we dan eindelijk met frisse moed naar de ambassade en het leek allemaal een beetje mee te zitten. Binnen een halve dag had de ambassade voor ons laissez-passers gemaakt (noodpaspoorten). Het enige wat we nu nog nodig hadden was een exit permit (gezien we nu ook geen visum meer hadden). Vol goede moed zijn we dus diezelfde middag nog naar de FRRO (Foreign Regional Registration Office) in Dehli gegaan om dit te regelen waar we gelijk weer geconfronteerd werden met de gigantische frustratie die Indiase bureaucratie heet. Samen met een hele hoop andere buitenlanders werden we weer van de ene persoon die nergens iets van af wist naar de volgende persoon die nergens iets vanaf wist gestuurd. Uiteindelijk hadden we rond 5 uur toch een applicatieformulier voor een exit permit geregeld wat we konden inleveren bij de FRRO. Eva had geluk, die mocht gelijk weg als ze dat wilde. Mijn studentenvisum gaf echter wat meer problemen omdat het geregistreerd was bij de FRO in Medinipur (in de buurt van de IIT Kharagpur). De FRO in Medinipur moest eerst bevestigen dat ik daadwerkelijk toestemming had om het land te verlaten en omdat het al na 5 uur was kon de FRRO in Delhi geen mailtje meer naar de FRO in Medinipur sturen want ze waren eigenlijk al dicht, dit moest dus wachten tot maandagochtend. Diezelfde avond heb ik gebeld met de IIT om te regelen dat dit mailtje alvast verstuurd werd, en gelukkig voor mij werken de mensen op de IIT en bij de FRO in Medinipur op zaterdag en zondag wel door zodat dit mailtje al voor maandagochtend naar de FRRO in Delhi was verstuurd. In de wetenschap dat we toch niks meer konden doen hebben Eva en ik zaterdag en zondag op ons gemak Delhi maar een beetje verkend. We hadden af en toe spijt gehad dat we niet naar Delhi zouden gaan dus we hadden besloten onze pech (of eigenlijk onze eigen domheid) te zien als een bonus gezien dit betekende dat we nu toch Delhi konden bekijken. Maandagochtend gingen we redelijk zelfverzekerd weer naar de het bureau van de FRRO ("Please take a seat"). Hier mochten we gelijk weer twee uur wachten voordat we uberhaupt met iemand konden praten die ons vervolgens doodleuk vertelde dat er geen mail was binnengekomen. Op dit moment was ons geduld een beetje op en hebben we een kopie van het mailtje dat zeker wel verstuurd en binnengekomen was in de neus van de desbetreffende medewerker gedrukt ("Oh oh, let me have look then, please take a seat!"). Dit versnelde de zaak enigszins en anderhalf uur later liepen we dan eindelijk met onze exit permits de deur uit. We hadden al vliegtickets geboekt voor dinsdagmiddag zodat we gisteravond om 23:25 na een vermoeiende laatste week dan eindelijk aankwamen op station Arnhem centraal. De moraal van dit verhaal (in iets meer woorden dan de bedoeling was), raak niet je paspoort kwijt in India!